Οι μαθητές της Α' τάξης έδωσαν συνέχεια στο διήγημα της Λίτσας Ψαραύτη, "Ο Κωνσταντής". Παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε τις εργασίες τους:
Γυρίζοντας σπίτι η κυρία Δέσποινα δεν βρήκε
τον Κωσταντή.Φώναζε,φώναζε,πουθενά ο μικρός. Το μόνο που βρήκε ήταν ένα γράμμα που έλεγε "Σας ευχαριστώ για όλα"και πάνω είχε ένα γαριφαλάκι.
Το άλλο πρωί ξύπνησε η
κυρία Δέσποινα και βγήκε στους δρόμους. Ξεκίνησε από τις γειτόνισσες. Χτυπούσε τις πόρτες και ρωτούσε με αγωνία, αν είχαν δει ένα μικρό παιδάκι, που μέχρι χθες δούλευε στα φανάρια. Μάταια, κανείς δεν ήξερε τίποτα. Συνέχισε να ψάχνει. Σε μια στιγμή είδε ένα παιδάκι που έμοιαζε
με τον Κωσταντή. Έτρεχε να το προλάβει,το έφτασε, το ακούμπησε στην πλάτη, μα όταν γύρισε
δεν ήταν αυτός. Δεν απογοητεύτηκε, συνέχισε το ψάξιμο. όλη μέρα έψαξε σπιθαμή προς σπιθαμή την πόλη.
Βράδιασε πια.Η κυρία Δέσποινα εξαντλημένη γύρισε στο σπίτι της. ετοίμασε κάτι πρόχειρο να φαέι. Μπουκιά δεν
κατέβαινε. Την έζωναν τα φίδια. Δεν ήξερε τί να κάνει. Αποφάσισε να κάνει ένα μπάνιο και να ξαναβγεί.
Την ώρα πού ετοιμαζόταν να βγει, άκουσε ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα. Οι ελπίδες της αναπτερώθηκαν. Άνοιξε την
πόρτα και οι ελπίδες της έσβησαν μεμιάς. Ήταν η γειτόνισσα.Της είπε οτι στις ειδήσεις έδειχνε ένα παιδάκι σαν αυτό που της περιέγραφε το πρωί. Ανοιξε αμέσως την τηλεόραση και πράγματι ήταν
αυτός. Ο μικρός Κωνσταντής. Μόνο τη φωτογραφία του προσώπου του γνώρισε. Γιατί η άλλη εικόνα, δεν θύμιζε σε τίποτα το ξανθό, χαριτωμένο παιδάκι που είχε φιλοξενήσει στο σπίτι της. Ο μικρός βρισκόταν μέσα σε ένα χαρτόκουτο με σκισμένα ρούχα και με μελανιές. Η κυρία Δέσποινα σωριάστηκε στο πάτωμα. Μόλις που άκουγε τους δημοσιογράφους να βγάζουν το πόρισμα: "Οι αρχές
είπαν οτι το άτυχο παιδί έπεσε θύμα κακοποίησης. Σύντομα θα γνωρίζουμε τα στοιχεία του τραγικού θύματος. Γίνονται έρευνες για τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών". Δεν άντεξε, λυποθήμησε.
Συνήλθε κάπως η κυρία Δέσποινα, την επόμενη μέρα. Πέρασε από το τμήμα, έδωσε κατάθεση, ζήτησε άδεια να κηδέψει τον μικρό. Μα το παιδί μεταφέρθηκε στην πατρίδα του, στους γονείς του. "Καλύτερα έτσι", σκέφτηκε η κυρία Δέσποινα, "έκει έπρεπε να βρίσκεται".
Οι μέρες περνούσαν, ήρθε και πάλι η άνοιξη. Σαρακοστή, και η κυρία Δέσποινα κάθε μέρα μαράζωνε. Τις νύχτες τον έβλεπε στα όνειρά της. Τις τελευταίες μέρες τα όνειρα γινόταν όλο και πιο ζωντανά. Ο Κωνσταντής ντυμένος με τα καλά ρούχα του εγγονού της, της χαμογελούσε και κάτι έλεγε, που δεν καταλαβαινε η κυρία Δέσποινα. Πάντα ξυπνούσε με αυτή την έγνοια. "Τί να θέλει άραγε;".
Ένα βράδυ που έβρεχε η κυρία Δέσποινα καθόταν
στον καναπέ και άκουγε τον ήχο της βροχής, και για ακόμη μια φορά θυμήθηκε τον
Κωνσταντή. Ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνο
και χάλασε την ησυχία που επικρατούσε. Ήταν
ο Αντωνάκης, ο εγγονός της κ Δέσποινας. Η φωνή του ακουγόταν βαθειά μέσα από το
τηλέφωνο από εκεί μακριά από τη Βαλτιμόρη. «γιαγιά, τι κάνεις; Σε πεθύμησα». Ένα
δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Η φωνή της χαρούμενη και λυπημένη μαζί έτρεμε. Μιλούσαν
για πολύ ώρα. Του είπε για τον Κωνσταντή, για το πόσο της λείπει… Δεν έλεγε να
κλείσει το τηλέφωνο. Ώσπου άκουσε από την άλλη μεριά της γραμμής: «Καληνύχτα γιαγιά και ελπίζω να τα πούμε
σύντομα. Σκεφτόμαστε να έρθουμε φέτος το Πάσχα. Μου το υποσχέθηκαν ο μπαμπάς
και η μαμά». Αυτό το τηλεφώνημα της έδωσε μια χαρά και έπεσε να κοιμηθεί. Στον
ύπνο της αυτή τη φορά δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπο του παιδιού που την
επισκέφτηκε. Άλλοτε έμοιαζε του Κωνσταντή κι άλλοτε του Αντωνάκη. Στο τέλος
ξεκαθάρισε η εικόνα. Ο Κωνσταντής της άπλωσε το χέρι και την προσκάλεσε. Η
κυρία Δέσποινα τον κράτησε σφιχτά και το πρόσωπό της έλαμψε. «Χριστός Ανέστη,
Κωνσταντή», του είπε. «Χριστός Ανέστη, κυρία Δέσποινα». Απάντησε. Χέρι- χέρι πιασμένοι βάδιζαν ευτυχισμένοι.
Μεγάλο Σάββατο και οι γειτόνισσες την έχασαν την κυρία Δέσποινα. Χτυπούσαν
με τις ώρες, αλλά μάταια. Άνοιξαν την πόρτα και την βρήκαν νεκρή στο κρεβάτι με
ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
Άννα-Μαρία Γραμπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου